Śląskie dyktando po raz trzeci w Rybniku TEKST DYKTANDA oraz GALLERIA

Śląskie dyktando po raz trzeci w Rybniku

Zwycięzcą tegorocznej edycji dyktanda została Pani Aleksandra Gruszka z Rudy Śląskiej. Tuż za nią uplasował się Stanisław Neblik z Rybnika oraz Dariusz Jerczyński z Katowic. Nagrodami w konkursie były: wyjazd do Brukseli ufundowany przez europosła Marka Plurę, nagroda pieniężna ufundowana przez firmy Lubar i Mersplast oraz różne nagrody rzeczowe w tym cenny album ufundowany przez Tygiel Rozmaitości. Lektorem dyktanda była znana z programu "Dej pozór" redaktor Izolda Czmok-Nowak, natomiast samo dyktando uświetnił koncert lokalnych zespołów "Karolinki" i "Paulinki". Wydarzenie miało wprawdzie formę egzaminu, ale o charakterze edukacyjnej zabawy. Jak podkreślają organizatorzy celem akcji jest edukacja społeczeństwa na gruncie kulturowym i lokalnym poprzez zabawę, w której dodatkowo można wygrać cenne nagrody. Dyktando było połączone również z finisażem wystawy "Silesius", której inicjatorem był europoseł Marek Plura. Po Rybniku wystawa trafi do Parlamentu Europejskiego, by promować Śląsk i jego kulturę na arenie międzynarodowej.

Poniżej prezentujemy Państwu treść dyktanda:

Starowno Staro

Moja Staro na isto stoji ô mie, mo ô mie starani. Jo to ci tam już terozki blank do mojigo wyglōndu naskwol żodnyj wogi niy przikłodōm (he, he... kejsik bōło gynau inkaszij!). Ôblykōm terozki na sia, co mōm, bele by ino bōło snożne. Prziôbleczyni moji niy ma wybiyrne, beztōż tyż na beztydziyń ôblykōm sie blank jednako. Nō, jakeś galoty, treska abo hymda, możno niykedy cwiter. Zagōnić, zakludzić mie do sklepu to na isto ôgrōmno utropa. Pierzinym niy mōm rod kupowanio lōntōw i tela. Niydowno moja Staro umiyniyła se ô mie yntlich zadbać.
– Trza by Ci bōło chopie sprawić jaki nowy ancug! – pedziała uwziyńcie. – Idymy na miasto do sklepu ze gangolami!
Godka ta wywołała wy mie jankuryjno, krymfno akcyjo ôbrōnno. We srogim przipływie mojigo ôbrzidzynio do sprawōnkōw, umiyniōłech se, co chyca sie wroz za ôdkłodane na niyskorzij ôd pora lot schrōnianie wszyjskigo we pywnicy. Te sprzōntanie, to drugo zniynawidzōno bezy mie robota, po sprawōnkach ôblyczek. Miołech nadziejo, iże wszyjsko sie jakosik rozlejzie po gnatach, ale psinco z tego. Niydoczkani moje! Niy take nōmery ze mojōm fest uwziyntōm Starōm.
Moja Elza doczkała, aże wszyjsko gynał poschrōniōm we tyj pywnicy, zatym ze cołkōm słusznościōm zagroziōła, co mie ôdstawi ôd prykola do mōmyntu, aże lajstna se nowy ancug. Rod niy rod musiołech ze mojōm Starōm pōńś na Wolka do takigo ci srogigo zalōnu ze prziôbleczyniym do chopōw. Sumeryjo zetwała bez trzi godziny. Procno bōło – alech wydolōł. Kejch my już wylazowali ze tego zalōnu, jo lekcejszy ô jake tysiōnc piyńcet złotkōw, za to ze ćmawo modrym blank nowym gangolym, hymdami, ku tymu nowym szlipsym i szczewikami spytołech sie moja:
– A tak po prowdzie, padej Elza ino po jakigo pierōna trza mi tyn nowy ancug?
Na to ci ta moja roztomiyło pedziała:
– Nō, przeca musza mieć Cie w czymsik chopie pochować!
Ojgyn z Pniokōw